در گذر اندر احوالات من

کلی دغدغه دارم ، دلم میخواد گریه کنم . دلم میخواد فریاد بزنم ، ولی .....

من مگه چقدر قراره زندگی کنم ، چند سال واقعا چند سال

چرا این همه قراره کلافه باشم ، این همه فکر تو سرم باشه ، یاده جمله موراکامی تو کتاب کافکا تو کرانه میفتم

تو پوست کلفت ترین 23 ساله دنیا هستی ، احساس میکنم دنیای من با بقیه دوستای خودم حداقل فرق

میکنه نمیخوام بگم مشکل ندارم نه اتفاقا کلی سنگ جلو پامه از هر لحاظ ، اما میخوام خودآگاه باشم

با همه چی کناربیام تا جایی که میشه میتونم جلو برم  من زمانی میتونم موفق باشم که خودمو قبول داشته

باشم  

شاملو میگه " از زنجی خسته ام که از آن من نیست "

صادق هدایت " دیشب که به درد هایم فک کردم کلی خندیدم "

شده قضیه ی حال ما

راستی از غر زدنم خیلی بدددددددددم میاد

اینجا مینویسم که توم عقده نشه